من و تو

منو تو دوتا پرنده....تو قفس زندونی بودیم

جای پرزدن نداشتیم....ولی اسمونی بودیم

ابرو بارون و میدیدیم....اما دنیامون قفس بود

جای پر زدن نداشتیم....همینم واسه ما بس بود

اما یک روز اونایی که....مارو با هم دوست نداشتن

تورو پر دادن و جاتم....یه دونه اینه گذاشتن

من خوش باور ساده....فکر میکردم روبرومی

گاهی اشتباه میکردم....من کدومم تو کدومی

باتو زندگی میکردم....قفس تنگ و سیاه و

عشق تو از خاطرم برد....عشق پر زدن تا ماه و

اگه خوب بود نظر بدین تا باقیشم بزارم...

امروز چند خط تو خنده هام نوشتم
من یه ماهی تو آب گلالودم
گل روی شاخه خشک نمیشه
وجودم تو دنیا امدادیه
کامل باش با یه فکر مثبت
دلگیر از این مردابم من از وقتی که توش قاصدق دیدم
دلتنگم واسه نوع بشر
هدف دنیا منم
قدر منو وقتی زندم بدونین
فدای سرت اگه برگا میریزن
فهمیدم جز این خاک بستری نیست
گذشته ها گذشته ولی من از گذشته ها نمیگذرم
حتی چشمام برام غریبه
میخوام راه هارو تک برم
توجنگم با خودم آتش بس نداریم
یه روح آروم و آسمون آبی طلب دارم ار خدا
کورو کر ولال با مغزت راه برو
نصف سال و چشم گود باقیشم گریمم
دوباره تنها تو اتاق با چهارتا دیوارش
دنیا بازم خودشو رو کرد
قفل و زدم روی دود دور چراغ
انگار سالهاست این اتاق خالی و ساکته
من ندارم چیزی که از دست بدم
من یه چهرم با صدتا نقاب

این جنگ برای من انگیزه شروع بود
من از نوع نگاهم حرف میزنم بقیش بازی با حروفه
من با جنگ رشد کردم
بزرگ مثل فکرات قبل خواب
اونارو پولاشون به هم نزدیک کرده مارو باورامون
من از بدو وجودم
من بوی خوب کودکیو میدم
من اونم که دنیارو نمیفهمه
من با یه رخ بی نقاب
من تو قدم بعدم
من همون کلاغ بی خونم
همه با هم غریبه ان
فقط از رو غریزست
زندگیمو کشتن ادم بدا
واقعیت خلاف گفته هاشونه
من اون مرض هارو رد کردم
یه وتن پر ادمای غربتی
من یه فیلمم
من درد میکشم تا رشد کنم+
من هم مسیرم با مشکلات+
توهمم خیلی چیز بدی نیست
ترس تو چشامه
این ویژگیته عیب نیست
من توی تنهاییم به تو معنی میدم
تو اشتباه کردی

من مخالف یه فکرم
به درک که درک نمیشه حرفام
من به خون این زمونه تشنم
حتی سایه هم ندارم که بهش تکیه کنم
من خودمو بالا نمیگیرم اون بالایی منو میگیره