اینم تصویر دلم از شهر من

Asemon abrato bebar az shahre man

تفاوت محض

کاش میشد مثل باران مهربان بود که از دیده ی او

علف هرز و گل سرخ یکیست

تکه نانی که خدای فقراست

پیش چشم تو دگر چیزی نیست

 

+jeronimo+

هیشکی جز مورچه همشو نمیدونه؛

در کل منو ببخش

اگه راهم این روزها ، از تو یه کم دوره ، ببخش
توی زندگی ، آدم ، یه وقت ها مجبوره ، ببخش
بگذر از من اگه صبر و طاقتم کافی نبود‏
عکس من ، تو قاب رویایی که می بافی نبود
بگذر از من ‏اگه جمعه بود و باز دیر اومدم
شب واسه گفتن قصه ها به تاخیر اومدم

گل یک دونه ی گلدون بلور زندگی 
چی دارم واست به جز یه عالمه شرمندگی
آرزوم همیشه این بود که تو کسی بشی
سایه بون دل بی پناه بی کسی بشی
ببخش اگه میونمون فاصله هست
جای نفس تو سینه هامون گله هست
ببخش اگه غربت چشمای من 
فقط واسه نداشتن حوصله هست

حالا که گذشته از من ، تو باید صاف بمونی 
مثل آینه شمعدون های نقره ، شفاف بمونی
یه سبد دعا و خوشبختی فردا ، مال تو
دست من بود که می گفتم همه دنیا ، مال تو
برو زندگی رو با مهربونی رنگ بزن
همه رو با هر چی دوست داری ، هماهنگ بزن
دوریمون رو باز می ذاریم به حساب سرنوشت
انقدر خوبی که آخر می دونم می ری بهشت

ببخش اگه میونمون فاصله هست 
جای نفس تو سینه هامون گله هست
ببخش اگه غربت چشمای من 
فقط واسه نداشتن حوصله هست