اینم تصویر دلم از شهر من

Asemon abrato bebar az shahre man

تفاوت محض

کاش میشد مثل باران مهربان بود که از دیده ی او

علف هرز و گل سرخ یکیست

تکه نانی که خدای فقراست

پیش چشم تو دگر چیزی نیست

 

+jeronimo+

هیشکی جز مورچه همشو نمیدونه؛

در کل منو ببخش

اگه راهم این روزها ، از تو یه کم دوره ، ببخش
توی زندگی ، آدم ، یه وقت ها مجبوره ، ببخش
بگذر از من اگه صبر و طاقتم کافی نبود‏
عکس من ، تو قاب رویایی که می بافی نبود
بگذر از من ‏اگه جمعه بود و باز دیر اومدم
شب واسه گفتن قصه ها به تاخیر اومدم

گل یک دونه ی گلدون بلور زندگی 
چی دارم واست به جز یه عالمه شرمندگی
آرزوم همیشه این بود که تو کسی بشی
سایه بون دل بی پناه بی کسی بشی
ببخش اگه میونمون فاصله هست
جای نفس تو سینه هامون گله هست
ببخش اگه غربت چشمای من 
فقط واسه نداشتن حوصله هست

حالا که گذشته از من ، تو باید صاف بمونی 
مثل آینه شمعدون های نقره ، شفاف بمونی
یه سبد دعا و خوشبختی فردا ، مال تو
دست من بود که می گفتم همه دنیا ، مال تو
برو زندگی رو با مهربونی رنگ بزن
همه رو با هر چی دوست داری ، هماهنگ بزن
دوریمون رو باز می ذاریم به حساب سرنوشت
انقدر خوبی که آخر می دونم می ری بهشت

ببخش اگه میونمون فاصله هست 
جای نفس تو سینه هامون گله هست
ببخش اگه غربت چشمای من 
فقط واسه نداشتن حوصله هست

خیابان های خوزستان

کجــاها را به دنبالت بگـــــــردم شهر خالی را...!؟

دلم انگـــــار باور کــــــرده آن عشق خیالـــــی را

نسیمی نیست... ابری نیست... یعنی:نیستی در شهر

تـــــو در شــــــهری اگــر باران بگیرد این حوالــــــــــی را

مرا در حسرت نارنجــــزارانت رهــــــا کـــــردی

چراغان کن شبِ این عصــــــرهای پرتقالی را

دلِ تنگِ مــــــــرا با دکــــمه ی پیـــــراهنت واکن

رها کن از غم سنــــجاق، موهـــــای شلالی را

اناری از لبِ دیوار باغت ســــــرخ می خنــدد

بگیر از من بگیر این دستـــــهای لاابـــالی را

شبی دست از سرم بردار و سر بر شانه ام بگذار

بکش بر سینه این دیوانــه ی حــالی به حــالی را

نسیمی هست... ابری هست... اما نیستی در شهر

دلــــــم بیهوده مـــــی گردد خیابان های خالـــی را...!

.........

به من چه در کل

ما را چه که باغ لاله دارد؟
ما را چه که خسته ناله دارد؟

ما را چه که گربه می‌کند تخم؟
ما را چه که گاو می‌‌زند شخم؟

ما را چه که گوش خر دراز است؟
ما را چه که چشم گرگ باز است؟

ما را چه که حمله می‌کند ببر؟
ما را چه که قطره بارد از ابر؟

ما را چه که شاخ گاو تیز است؟
ما را چه که تخمِ قحبه هیز است؟

ما را چه که میش برّه دارد؟
ما را چه که اسب کرّه دارد؟

ما را چه به جنگ روس و ژاپن؟
یا حملة بالُن و دراگُن؟

ما در غم خویش ناله داریم
کاندوهِ هزار ساله داریم

هستیم چو مرغِ پر شکسته
از تیر قضا نژند و خسته

نه جفت و نه آب و دانه داریم
نه لانه، نه آشیانه داریم

ما شِکوه ز بختِ خویش داریم
زاری به درونِ ریش داریم

ما پشة دامِ عنکبوتیم
باد برهوت بر بروتیم

چون سگ به هوای استخوانیم
و ز فضلة سگ مگس پرانیم

بی‌توشة علم و مایة فن
افتاده به گردِ بام و برزن

بی‌خاصیتِ کمال و تقوی
از فضل و هنر کنیم دعوی

انواع هنر به خویش بندیم
بیهوده به ریش خویش خندیم

ادیب الممالک فراهانی

چاله

نسل من منقرض شده،هرجا که نقش داشتم زدن کانال بعدی،بهم نگفتن بالای چشمم ابروئه،تا بفهمم اینجا گفتن حق ممنوعه،ولی من حق میگم ببینم کی میخواد جلوم بن بست بزاره.

من اگه با یه مسکنم میرم رو هوا به خودم مربوطه،دهنم هنوز بوی شیر میده،ولی مثل خیلیا بوی یونجه نمیدم تا اخرش شیر میخورم،بزغالمم ۲۱ روزشه ،دیگه واسه خودش مردی شده

کم کم دارم نخ کش میشم

تو هم دیگه بزن کانال بعدی..

کوچه بغلی

چرا من در همین محفل، در این کوچه ،دراین بن بست بی مهتاب،،،،،شدم گمنام و سرگشته،شدم بی تو،شدم بی تاب

ادامه تکتیر انداز دندون خرگوشی

تو مث یه قاب عکسی،جنست از یاس و بنفشه.  

 عکس داخلش منم که، با تو داره میدرخشه.    

 من مث یه سایه ام که،پا به پات میام همیشه

این یه قانونه عزیزم ،قول میدم این اخریشه.

 مث افسانه میمونی،  توی خوابم،توی رویام.  

 قهرمان قصه هامی، یه امیدی واسه فردام 

+jeronimo+

بی حسی

بازم من،

خیلی حرفا دارم برا گفتن،فقط یکم انگیزه میخوام

چیزایی که میگم جایی ثابت نشده ولی بنظرم درک ادم میتونه حتی بدون تجربه از علم بهتر عمل کنه.دارم برمیگردم به همون جایی که بودم،یکم جلوتر از بقیه

میدونم حتی اگه تو بیابون بمونم از تشنگی نمیمیرم،گرگا منو میخورن

دیگه تنهای تنها شدم،فقط منم و مورچه و خدای خودم

یکم فاز غم گرفتم، دوباره اشکم در اومد بعد چند وقت،بارون رو خیلی دوس دارم

راستی یادم رفت بهت بگم ، وقتی میخندی خیلی خوشکل تری