هرته میده

یه حس عجیبی دارم،دوس دارم تنها باشم ولی اصلا دلم نمیخواد تنها باشم.ینی تنهای اینجوری نه

میگن برای اینکه به ارزوهات برسی باید داشته هات رو فدا کنی،ولی من ارزومو داشتم به خدا

چرا انقد دنیا اشغاله،ینی حتی حق اینو ندارم که با سایه ی کسی که دوسش دارم زندگی کنم

حتی نمیدونم که میاد وبلاگم یا نه،خوب داشتم تو اینستا پا میگرفتم و هی پست میگذاشتم،وقتی فهمیدم اون دیگه پستامو نمیبینه،ناخوداگاه سرد شدم،از همه چی.دیگه حتی اینجا هم میلی به پست گذاشتن ندارم،فقط میگم شاید میاد اینجا میبینه،خوب میشناسمش،انقد دوس داشتنی و بی معرفته که اگه بیاد هم چیزی نمیگه،فقط همین که بدونه زنده ام براش کافیه. ولی من حتی نمیدونم در چه وضعیه،حالش چطوره،هروقت بهش فکر میکنم میترسم.امیدوارم همیشه خوشحال باشه.

هیچوقت ادم نمیشم